Η άλλη άποψη
Για το Γιώργο Μοσχού, που έφυγε στα 66 του χρόνια, συμμετέχοντας στο... σαφάρι που «έφαγε» τον Κώστα Φερτάκη και τον Παύλο Μοσχούτη, λογικά θα έπρεπε να γράψουμε ένα αφιέρωμα στην κοφτή τιμονιά, στις καθαρές γραμμές και, κυρίως, στη μοναδική νοοτροπία που τον χαρακτήριζε και είχε να κάνει με το ότι τα πάντα ΔΕΝ αρχίζουν και τελειώνουν στο τέρμα γκάζι και στο από πού περνιέται τέλεια το χάσιμο. ¶λλωστε, εκείνος αυτό το έκανε αλλιώς, και μάλιστα καλύτερα από κάθε Έλληνα και από πολλούς διεθνείς επαγγελματίες, και είναι αυτή η φιλοσοφία ζωής που τον έκανε να μην πάει παραπέρα στο διεθνή χώρο και να μην κάνει επαγγελματική καριέρα στο Παγκόσμιο.Ο Γιώργος ήταν πάνω από όλα ένας τζέντλεμαν, ένας άρχοντας με ανησυχίες πέρα από το πηδάλιο και με αγωνία σε σχέση με το αύριο των παιδιών του. Θα μπορούσε, διαλέγοντας τον εύκολο δρόμο, να πίνει τον καφέ του στα αγαπημένα του στέκια στην πλατεία στο κέντρο και εκεί βόρεια με τον αγαπημένο του φίλο τον αείμνηστο Κώστα Γλωσσώτη και σήμερα να είναι εξασφαλισμένα και τα λατρεμένα του εγγόνια, ο Γιωργάκης του Μανώλη και της Lee και ο Νικόλας του Παύλου και της Χριστίνας, με την κυρία Δέσποινα Μοσχού να κάνει βόλτες και να συνδυάζει καφέ με άλλες κυρίες και ψώνια στο Μαρούσι και στην Κηφισιά. Τότε, θα πείτε, θα ήταν ακόμα ένας κακομαθημένος που τα βρήκε και τα ροκανίζει, και έτσι βέβαια δεν κερδίζεις ειδικές στα γλιστερά μέρα νύχτα, ούτε ντριφτάρεις με λιωμένα γύρω γύρω, για να επιβιώσεις. Μπορεί να είναι και έτσι. Σημασία έχει πως, με φουλ καλές προθέσεις και με ζωή αθλητή σε επίπεδο προσωπικών και οικογενειακών εξόδων, αποφάσισε να ασχοληθεί και επιχειρηματικά με το χώρο, παίζοντας σημαντικό ρόλο στο να παραμείνει ζωντανός ο θρύλος, η Alfa Romeo, σε αυτήν τη χώρα. Έδωσε μάχες και σε αυτές τις άλλες ειδικές διαδρομές, όπου δε σε κατατάσσουν με νικητές και ηττημένους, αλλά, αν δεν προσέξεις και προδοθείς, όταν άλλοι κρίνουν πως δε σε χρειάζονται, κινδυνεύεις να καταστραφείς. Έτσι κι έγινε. Παθιασμένος με την πρόκληση, έφτασε στην επιχειρηματική καταστροφή όταν τον άδειασαν και ουσιαστικά εκδιώχθηκε από τη Λεωφόρο Κηφισίας. Έκανε επένδυση μαμούθ σε άλλη περιοχή, με ευρύτερη συνεργασία με τον κατασκευαστή της ζωής του, και όχι μόνο. Ήθελε πολύ να μείνει κάτι στα παιδιά του σημαντικό, κάτι στο μέγεθος και στην ποιότητα της οικογένειας, ένα διαφορετικό πρωτάθλημα, αντίστοιχο με ένα από τα πολλά που κέρδισε στους αγώνες. Εκεί, όμως, όριζε εκείνος με τη μαεστρία του το πάτημα-πέρασμα και το χρονόμετρο, ενώ, εδώ, δηλαδή στο επιχειρείν, εξαρτάσαι από άλλους, και ειδικά στο παιχνίδι των πολυεθνικών και από το κάθε στέλεχος, που σε σκοτώνει «γιατί έτσι» και ενίοτε με αφέλεια ή, βέβαια, εκ προμελέτης, «ώστε να καθαρίζει και το τοπίο». Σεβόμενοι την αξιοπρέπεια που θα τον χαρακτηρίζει ως υπεραιωνόβιο στη δική μας επετηρίδα, και όχι μόνο, δε θα αναφερθούμε σε λεπτομέρειες. ¶λλωστε, αυτά δε θα τον φέρουν πίσω, όπως θα σχολίαζε και ο Φίλος μου Μανώλης Μοσχούς, ένας υπερευαίσθητος άνθρωπος 35άρης, που, αν σε εμπιστευτεί και ανοιχτεί, ανακαλύπτεις τον υπέροχο κόσμο και λόγο του, όπως και την καθαρή του σκέψη.
Δε θα κρυφτούμε, όμως, πίσω από το αγωνιστικό του παλμαρέ και από την ατυχία που έφερε την κακιά αρρώστια, οπότε έχασε και τη μάχη σε σχετικά λίγους μήνες.
Το Γιώργο Μοσχού τον σκότωσαν! Τον πίεσαν, τον στρίμωξαν με τις ντρίπλες και τους τόκους και τον εκτέλεσαν. Τον έφαγαν, τον πέθαναν η πρακτική και, κυρίως, η συμπεριφορά συνεργατών (;) που ουσιαστικά κινούνται απέναντι, ώστε λογικά να προστατεύσουν τα συμφέροντα που υπηρετούν, περιπτώσεις που στο ξεκίνημα σ’ τα δείχνουν όλα σε «ροδί», αισιόδοξη απόχρωση. Η χαριστική βολή από τις τράπεζες που δε μασάνε και σημαδεύουν το ίδιο σου το σπίτι, φροντίζοντας μάλιστα να κτίσουν το σχετικό άλλοθι, «έστειλε» τη Γιωργάρα, που δεν μπορούσε, δεν άντεχε να ζήσει υπό εξευτελισμό, ουσιαστικά κατεστραμμένος και απειλούμενος, και με τους γιους του, τα καμάρια του, να παλεύουν πλέον για την επιβίωση.
Ο ψυχρός ιστορικός, που ξέρει τα γεγονότα και καταγράφει τη συνηθισμένη άποψη, θα σημειώσει «ας πρόσεχε». Είναι μια άποψη κι αυτή, απλώς είναι εκείνη που μας οδήγησε ως χώρα στον πάτο, αφού πολλοί είδαν το τυρί και ελάχιστοι τη φάκα. Βέβαια, εκεί κάπου ο καθένας μας προδίδει και το χαρακτήρα του, με τους κατεστραμμένους επιχειρηματικά να συνεχίζουν τη ζωή τους ανάμεσα σε Φιλιπίννους, Ρέιντζ και Καγιέν, χωρίς να χάνουν ούτε βουτιά στην πισίνα που «χαλαρώνει και γυμνάζει».
Αντίο, Φίλε! Αντίο, Γιώργο Μοσχού! Απλώς ένα «ευχαριστώ» για αυτά που ξέρεις και για αυτά που ούτε φαντάζεσαι πως μας προσέφερες._ «Στρατισίνο»
ΥΓ: Αντί για Εν Ριπή αυτόν το μήνα, τα παραπάνω είναι ό,τι λιγότερο μπορώ να κάνω στη μνήμη του φίλου μου Γιώργου Μοσχού.